Geteisterd door tijdgebrek

Laura Baas wil rechten, journalistiek, talen en theater studeren, maar het liefste wil ze een boek schrijven en van het schrijven kunnen leven. In een vierdelige serie buigt ze zich over het fenomeen 'schrijvende jongeren'. Vandaag deel 1: een column over schrijffrustraties.

Bijna iedereen kan lezen, praten en schrijven, maar niet iedereen kan een boek schrijven. Elke zin die in een boek staat, elk puntje, staat daar om een reden en heeft zijn functie in het verhaal. En zo'n verhaal moet je dan eerst nog opbouwen en tot in de kleinste details perfect uitwerken: een frustrerende opdracht, zo heb ik ondervonden.

'Een jaar geleden ben ik begonnen aan een eigen boek. En ik heb gemerkt dat dat verdomd moeilijk is.'

Al als kind was ik bezig met schrijven. Mijn eerste 'boekje' van zo'n tien bladzijden over een mierenfamilie schreef ik toen ik zeven jaar oud was. Goed, zo'n bladzijde was dan een tekening met wat tekst erbij, maar voor mijn ouders was duidelijk dat ze met een schrijfster in spe te maken hadden. En inderdaad: voor creatieve opstellen haalde ik mijn beste resultaten, ik zat bij het kleine groepje basisschoolleerlingen dat eens per maand uit de klas werd gehaald om wat te mogen schrijven, ook buiten school schreef ik steeds meer. Vanaf de middelbare school werd dit helaas minder door het fenomeen 'huiswerk', desondanks ben ik een jaar geleden begonnen aan mijn eerste grote project: een eigen boek. En ik heb gemerkt dat dat verdomd moeilijk is.

'Er wordt meer gedeletet dan er ooit bij komt.'

Waar een professionele schrijver het zich kan veroorloven drie maanden lang van de buitenwereld afgezonderd te blijven en zich alleen op zijn nieuwe manuscript te richten, zit ik van acht tot vier op school, word ook daarna nog geteisterd door het onderwijs met die vervloekte taken, presentaties en toetsen, en ook weekeindes zitten vol met studentenjob en schoolwerk. Het blijft dus vooral bij een ideetje af en toe, dat ik tijdens een of andere saaie les neerkrabbel.

Dankzij mijn overdreven perfectionisme halen deze ideeën zelden het Worddocument. De krabbels die het dan wel halen, lijken achteraf toch niet zo goed, net als de hele pagina waar ze op staan. Gevolg: er wordt meer gedeletet dan er ooit bij komt.

'Als dan óók nog eens je laptop crasht, zie je hoe makkelijk een jaar werk verloren gaat.'

Inspiratie is geen knopje waar je even op duwt waardoor je handen automatisch je ideeën beginnen om te zetten in woorden - je hebt het nú, en over tien minuten niet meer. Ik ben vast niet de enige die, als er dan eens tijd vrijkomt, een uur naar een leeg Worddocument zit te staren om uiteindelijk bij filmpjes met schetende katten terecht te komen. En uiteraard krijg je wél bakken vol inspiratie als het überhaupt niet past, midden in een examenweek bijvoorbeeld.

Als dan óók nog eens de technologie faalt en laptops na twee jaar (precies na het verlopen van de garantie) crashen, zie je hoe makkelijk een jaar werk verloren gaat. Néé, ik heb géén back-up gemaakt, natúúrlijk niet! Bloed, zweet en tranen van het afgelopen jaar: foetsie!

'Die stralende regenboog aan inspiratie is ondertussen in rook opgegaan.'

De examens zijn voorbij, bijna drie maanden zomervakantie zijn begonnen. Die stralende regenboog aan inspiratie, die mijn vingertoppen twee examenweken lang heeft doen kriebelen, is ondertussen in rook opgegaan. Ik heb net een halve pagina volgeschreven, maar mijn wijsvinger cirkelt alweer boven de deleteknop. Volgende week ga ik me inschrijven aan de universiteit voor de studie rechten. Er ligt een brochure op mijn bureau voor een bacheloropleiding schrijven.